Whatsuponatime

Een schilder pakt een vers palletje en begint gewoon; een schone lei. Een beeldhouwer pakt een ruw stuk hout dat gaandeweg vast wel wat worden zal. Zo zijn het van die aloude, ingeprente zinnen waarmee wij onszelf zijn gaan verstaan, die zomaar het begin kunnen vormen van een nieuw verhaal.

Iets dat je ooit hebt geroken, kun je nooit meer ontruiken. Die eerste, onbevangen snuif rolt de loper voor je uit. De indruk wordt dan ingeprent, daar, waar geuren worden verwerkt. Zo kan er ook door een geur, gevangen in een enkel woord, éen zin of groepje zinnen, zomaar een nieuw verhaal beginnen.

April is er meester in: het doen met zomaar iets, met wat er is. Al eerder in haar leven is gebleken dat, ook als je helemaal niets meer hebt – zoals ook weer op dit moment – je toch altijd iets kunt maken. …Een nieuw verhaal dat zijn aanhef vindt in zo’n aloude, ingeprente zin, kan dat vrij van zijn eerste indruk, zijn vroegste betekenis zijn? 

Je weet niet half.

Een nieuw verhaal.
Maak het mede.

Wie ben jij?
   Kennen wij elkaar?
Misschien hebben wij elkaar wel eens ontmoet, of altijd al gekend. Of zijn we juist totale vreemden; vertel het maar. 
   Pak je personage, verzin desnoods je naam!
De chat staat open. Wees vannacht mijn match, hier op ‘Whatsuponatime’.